Johanna Hes-Parser

Dìl Engelhard

Beste Johanna,

We waren buren, we hadden hetzelfde uitzicht op de Amstel, op de voorbijvarende boten, de wandelaars, de bomen. Jij had nog een tram voor de deur en het botenhuis: allebei zijn die verdwenen. Net zoals jij in 1942 verdween. Je was hier in 1903 na je huwelijk op je 21e komen wonen in een mooi, tamelijk nieuw huis. Gebouwd in hetzelfde jaar dat jij geboren werd, in 1882. Je was de buurvrouw van de familie Blooker op nummer 11. Van de cacao, weet je nog wel? En jullie hadden ook drie kinderen die waarschijnlijk ook in de tuin en op de stoep hebben gespeeld. In januari 1942 was je nog op zoek naar een werkster om je te helpen in dat grote huis. Allemaal zo herkenbaar en hetzelfde. Totdat die oorlog uitbrak en alles plotseling veranderde. Gelukkig wist je toen niet wat je nog allemaal te wachten stond. En dat weten wij nu ook niet. Tijden veranderen waar je bij staat en het is moeilijk je het onvoorstelbare, de toekomst, voor te stellen. Maar we kunnen wel proberen te leren van de geschiedenis. Alert te blijven.

Je hebt de Weesperzijde moeten verlaten in oktober. De bomen zaten waarschijnlijk nog vol in het blad en waren nog niet gekleurd. Nu is het de mooie maand mei, het bladerdek wordt steeds groener en dichter. Straks waaien weer de zaadjes van de iepen de huizen in. En dan wordt het weer zomer en herfst en winter. Ik had je nog zoveel meer seizoenen gegund.                    

Door je te schrijven is het net of we even kennis hebben gemaakt, even een kletspraatje hebben gehouden en je er weer even bent.

Dag buuf, rust in vrede,

Dìl Engelhard