Leon Maurice van Kloeten

Jenny Dunnewind

Lieve Leon,

Van jouw gezin is iedereen om het leven gekomen in Auschwitz. Op 23 november 1942 kwam een einde aan jouw leven en dat van je moeder, je oudste zus Henriette, broertje Emiel en kleine zusje Julia van 7 maanden. Jijzelf was pas 7 jaar!

Je vader stierf enkele maanden later, in februari 1943. Ook je opa en oma en al je ooms en tantes van vaders kant zijn omgekomen! 

Je had net leren lezen en schrijven, ging net één jaar naar school. Wat ik mij afvraag: hoeveel heb je mee gekregen van de spanning om je heen - of kon je toch ook nog een beetje gewoon kind zijn? Kon je op straat een potje voetballen, met knikkers spelen of verstoppertje, of was dat niet meer mogelijk? Hoe zag je leven eruit sinds de inval van de Duitse soldaten? 

Jullie zijn een periode in kamp Westerbork geweest, waar in 1942 elke week twee keer een trein vertrok vol met mensen richting Auschwitz. In één van die treinen zat jij met je gezin. 

Nog steeds zijn er mensen die niets geven om het leven van een ander. En zijn er families die van generatie op generatie al dat oorlogsleed hebben te verwerken.

Ook nu nog in 2022 hebben veel mensen te maken met oorlogsleed. Oorlog kent toch alleen maar verliezers?  Waarom zijn wij mensen toch zo hardleers?