Leentje Tasch is geboren in Amsterdam op 1 juni 1924 en woonde op het adres Wagenaarstraat 20 eenhoog. Zij is vermoord in Oswiecim (Auschwitz) op 30 september 1942. Zij bereikte slechts de leeftijd van 18 jaren jong. Haar beroep was volgens Joods Monument Magazijnbediende. Echter op een archiefkaart van Amsterdam staat dat zij confectienaaister was.
De reden dat ik Leentje Tasch herdenk, is dat zij in de straat achter mij woonde en in dezelfde maand en hetzelfde jaar geboren was als mijn eigen moeder. Slechts tien dagen ouder was Leentje dan mijn eigen moeder. Mijn moeder is 90 jaar geworden. Leentje heeft nooit moeder mogen zijn en haar leven is haar ontnomen toen zij in de bloei van haar leven was.
Leentje was de dochter van Hartog Tasch en Sara Waas die in 1904 huwden. Haar vader Hartog was venter van beroep. Hij is op 64 jarige leeftijd in maart 1945 in Kortenhoef overleden. Net voor de bevrijding. Haar moeder Sara is op 59 jarige leeftijd na een kort ziekbed in juni 1941 overleden. Beiden zijn het weggevoerd worden naar een vernietigingskamp bespaard gebleven.
Leentje had drie oudere broers en twee oudere zussen. Broer Jacob is 36 jaar geworden, was getrouwd met Clara Schrijver en woonde met vier kleine kinderen van 1, 3, 8 en 9 jaar oud in hetzelfde huis op de begane grond. Ik kan mij zo goed voorstellen dat Leentje een geweldige tante voor haar neefje en nichtjes was. Broers Izak en Abraham zijn 27 en 23 jaar oud geworden. Haar getrouwde zussen Gretha en Reina zijn 30 en 25 jaar oud geworden. Het is zo'n afschuwelijke gedachte dat Leentje samen met haar vijf broers en zussen en al haar neefjes en nichtjes in vernietigingskampen zijn omgebracht. Alle vijf kinderen en vier kleinkinderen van Hartog en Sara werden dus op ontzettend jonge leeftijd weggevoerd en vermoord.
Leentje was de jongste van het gezin en heeft als eerste op dezelfde dag als haar broer Jacob het leven moeten laten. Zo ontzettend jong nog. Zo gruwelijk, zo onvoorstelbaar, zo mensonterend. Dit mag nooit meer gebeuren!
Leentje is in mijn gedachte en ik herdenk haar symbolisch door haar naam te vereeuwigen op het naambordje. Haar naambordje ligt al een aantal dagen samen met de naambordjes van haar nichtjes Roza van een jaar, Rebecca van drie jaar en Sara van negen jaar bij mij op tafel, zodat ik voortdurend aan hen denk en hen nooit meer vergeet.
