Max Gottlieb

Stichting Verhalis

Mientje Wever woont naast het huis waar de familie Gottlieb woonde. Haar man Lout heeft de jongste, Max Gottlieb, nog gekend. Mientje zou graag struikelstenen voor haar buurhuis plaatsen, maar in Boxmeer liggen er nog geen.

Om de familie toch te gedenken kwam ze naar een workshop naambordjes maken in Boxmeer en maakte een gezamenlijk naambordje voor alle vermoorde Gottliebs.

Ze schreef in het Boxmeers dialect een gedicht voor de familie en droeg het voor tijdens de workshop.

4 mei

'n Rij huus, zo'n niggentig jaor ouw
ruum vur de twèède wereldoorlog gebouwd
vurdeur nève vurdeur, goeiemerge buurman
ma wor is hèj, zèj die hier ooit wone kwam?

Vurdeur nève vurdeur, ma zèj wiere weggevoerd
tusse 40-45 ien de gaskamers vermoord
ieder jaor klinke hun namen bèj 't oorlogsmonument

ja, alleen jun name , we hebbe ze nie echt gekend.
iengedachte ziej i ouwers, hun dochter en zoon
de familie Gottlieb, nèven 't huus wor ik won
Max, de jongste, 't kèltje amper aacht jaor ouw
trug ien dinke, de wiend huult, vuult kouw.

4 Mei herdinke we de oorlog, zien veule dooie
dinke we an 't gezin wa nèven ons wóónde
vurdeur nève vurdeur, alletwee saon ze ope
en toch wier één deur ooit vurgoed geslote.

Mientje Wever, Boxmeer