Sara Engelman-van Bueren

a. van Zijl

Lieve Sara,

Ik heb je niet gekend, maar ik probeer me een voorstelling van je te maken, omdat ik de Dr. van Mierlostraat goed ken en daar vaak doorheen fiets. En nu weet ik: dit was jouw straat, je kende er de mensen, je lachte met ze en maakte grapjes. En misschien werden er Joodse vluchtelingen opgevangen en waren jullie bezorgd en bang. En hoorde je over de dreiging van de Duitsers en hun gedrag tegenover Joden. Toen kwam de oorlog en met je man Jacob Engelman moesten jullie ook in de trein naar Duitsland om te werken. Het pakte anders uit.

Nu is het 70 jaar later en ik fiets door de Van Mierlostraat, een smalle straat, eenrichtingsverkeer met aan beide kanten auto's. Van de weggevoerde mensen uit deze straat is niets meer te zien.

Maar met dit project willen we de gedachte levend houden. En van nu af aan, iedere keer als ik door de Van Mierlostraat fiets, zal ik aan jullie denken. Dan zijn jullie voor even weer terug in de straat.

Lieve groet,

Annet van Zijl