Julia Margaretha van Kloeten

Jenny Dunnewind

Lieve kleine Julia, 

Je was er amper. Je was nog maar een baby. Je kreeg niet de kans om je leven te leven. Vrede en vreugde om je heen heb jij nooit gekend! Je werd geboren op 24 maart 1942. In de lente; de winter heb je niet meer mee mogen maken. De zomer en de herfst nog wel, maar hoe zullen die geweest zijn, met al die zorgen om je heen? Je vader Joseph was musicus. Jullie woonden met z'n allen in een klein huisje in de Tulpenstraat, nummer 9, in Breda. 

Op 23 november 1942, kwam er voor jou en je moeder Sientje van 35 jaar, je broer Leon van 7 jaar, je zus Henriëtte van 5 jaar en je broer Emile van 4 jaar een abrupt einde aan jullie levens, in de gaskamers van Auschwitz. Nog steeds worden er kinderen geboren die niet de kans krijgen om hun leven te leven. In vrede, vreugde en in harmonie, zoals het leven bedoeld is te zijn.

Je vader Joseph heeft drie maanden moeten leven met het besef dat zijn vrouw en zijn kinderen er niet meer waren. En daarbij het verlies van zijn ouders en, op één na, zijn vier broers en twee zussen. Allemaal omgebracht in Auschwitz. Op 28 februari 1943 werd Joseph verlost van zijn verdriet door zijn eigen dood in de gaskamers van Auschwitz. Zijn laatste nog levende broer werd twee maanden later op 30 april vergast. 

Hoe rijk zijn wij dat we nu in een land wonen waar we kunnen leven in vrede en vrijheid? Lieve kleine Julia, in gedachten draag ik je in mijn armen, zolang als nodig, veilig en geborgen en doe ik dat met al de liefde die in mij is. Alhoewel, daar waar je nu bent, heb je die liefde, die warmte, die geborgenheid en alles wat je nodig had, allang gekregen!